"Morderstwo wierszem napisane" rozdział IV

Łukasz Drążek

Morderstwo wierszem napisane

Kontakt:

drazek.wm@gmail.com

drazekwm@wp.pl

Spis treści

(kliknij na rozdział, żeby go zobaczyć, jeśli jest dostępny)

1.       Pierwsze słowo, pierwszy wers 

2.       Wena twórcza to podstawa 

3.       Czytanie między wierszami 

4.       Hiperbola (oglądasz ten rozdział)

5.       Metafora

6.       Emfaza

7.       Podmiot liryczny

8.       Porównanie

9.       Zdrobnienie

10.   Zgrubienie

11.   Anafora

12.   Przerzutnia

13.   Inwersja

14.   Gradacja

15.   Bezbłędna interpretacja

16.   Prawdziwy sens

17.   Wiersz gotowy

18.   Duch z Zagłowia

19.   I tak mijają dwa miesiące…

Epilog – „Dlaczego zabijam”

Rozdział IV

Hiperbola

Kiedy wraz z Olafem wracamy ze szkoły, natykamy się na wozy policyjne, które stoją przy dwóch końcach głównej ulicy Zagłowia. Przechodzimy obok jednego z nich, gdy nagle drzwi do domu państwa Kozłowskich stają otworem. Ze środka wychodzi dwóch funkcjonariuszy oraz ojciec Kasi.

–Czekaj.– zatrzymuję Olafa, udając, że zawiązuję sznurówkę.

Wytężam słuch i wzrok. Roztrzęsiony pan Kozłowski zwraca się do mężczyzn głosem pełnym nienawiści.

–Chcę dostać tego gnoja w swoje ręce. Rozerwę gówniarza na strzępy.

–Panie Kozłowski, zarzuty nie zostały jeszcze postawione przeciwko Grzegorzowi Marczakowi. Dla pana i pana rodziny będzie lepiej, jeżeli pozwoli nam pan zająć się tą sprawą.– uspokaja jeden z policjantów.

–Gówno tutaj zrobicie.– warknął ojciec Kasi, plując sobie brodę.– Poszperacie, popytacie i zostawicie to wszystko w cholerę.

Teraz pan Kozłowski wygląda naprawdę groźnie. Wyraźnie traci nad sobą panowanie.

–To samo było z młodym Zalewskim. Jesteście bezużyteczni.

I zatrzaskuje im drzwi przed nosem.

Szybko podnoszę się na nogi i kontynuuję marsz wraz z Olafem, jeszcze zanim policjanci odwracają się w naszą stronę.

–Też bym tak zrobił.– przyznaję, a Olaf marszczy czoło w zdziwieniu.

–Że niby zabiłbyś Grzecha?

–Jeśli on zabił to tak. Właśnie tak bym zrobił.

–Czy wtedy nie staniesz się kimś podobnym do mordercy?– pyta zaintrygowany Olaf.

Przez chwilę nie wiem co odpowiedzieć, ale żeby nie wyszło na to, że się poddaję, postanawiam wygłosić pierwszą lepszą myśl, jaka przychodzi mi do głowy.

–Czasem zabicie kogoś jest jedynym dobrym wyjściem.

Dobra, teraz to naprawdę zabrzmiało jak w tanim serialu.

–Nie potrafiłbyś tego zrobić.– przyznaje Olaf, poprawiając zawieszoną na ramieniu torbę.– To trudniejsze niż sądzisz.

Rzucam mu zdziwione spojrzenie, nie do końca rozumiejąc to przesłanie. Mój rozmówca jednak w porę odwraca wzrok. A skąd on może wiedzieć takie rzeczy?

Szybko zapominam o tej rozmowie, kiedy przechodzimy ulicę i docieramy do dębu. Dziwne uczucie ekscytacji i chęci przygody wraca, skutecznie wypierając zdrowy rozsądek.

–Ej, rozglądaj się.– mówię Olafowi, wypatrując śladów w błocie.– Może już tutaj coś znajdziemy.

Nic jednak nie znajdujemy. Przeszukujemy ścieżkę, na której jeszcze wczoraj leżało zakrwawione ciało Kasi, a teraz widnieje tam tylko szkarłatna, zaschnięta plama, na której widok po raz kolejny czuję się słabo. Pod najbliższym drzewem leży zdjęcie roześmianej dziewczyny w otoczeniu kwiatów i zniczy. Wchodzimy do krzaków, ale i tam nie ma nic interesującego. Z uwagą wbijamy wzrok w ziemię i gałązki krzaków, zwracając uwagę na detale. Bezskutecznie. Nawet nie znajdujemy tego słynnego śladu buta.

–Dobra... to na nic.– mówię, kiedy donośnie burczy mi w brzuchu.

–Serio? No co ty powiesz.– zmęczony Olaf wyczołguje się z krzaków, ale wtedy potyka się o odstający korzeń. Pomagam mu wstać i przez przypadek natykam się na coś dziwnego.

–Jakbyś nie zauważył, mam całkiem ciężką torbę i już mi kręgosłup wysiada.– burczy Olaf.– Wracam do domu.

        Olaf okręca się na pięcie i wychodzi. Tuż obok miejsca, w którym się przewrócił, znajdują się trzy dziurki w ziemi o kształcie trójkąta. Są równej odległości od siebie.

–Czekaj. Jak myślisz, co to takiego?

            Olaf spogląda na ziemię.

–Co?

–Tu, dzbanie.

–Cry me a river.

–Patrz, kurde.– pokazuję palcem na ślady.– Co to za dziurki?

–Hmmm... –Olaf zamyśla się.– No tak! Przecież mnie to nie interesuje! Spadam do domu.

–Co za kupencjusz z Cb. To przecież ślady UFO. Wreszcie po ciebie przylecieli. Możesz wracać do domu!

–Chyba ty.

–Ale jak cię zobaczyli po latach rozłąki, to uznali, że nie jesteś wystarczająco inteligentną formą życia.– i pękam ze śmiechu.

Razem udajemy się w stronę głównej ulicy Zagłowia, zostawiając za sobą dziwne dziurki w ziemi.

*

Krzysiek „pan Info” Mrozek najwyraźniej odnalazł swoje powołanie. Jeszcze tego samego dnia wchodzę na portal społecznościowy i otwieram powiadomienie. Podobno Krzysiek założył bloga o śmierci Kasi. Nadał mu bardzo typową nazwę „Śmierć Kasi z Zagłowia”. Pomimo banalnego tytułu, od razu na link i z chęcią czytam pierwszy wpis amatorskiego dziennikarza. Jak by nie patrzeć na długą listę błędów, powtarzalność i brak przecinków, to jego pierwszy artykuł okazuje się naprawdę przejmujący. Zawiera tak istotne szczegóły, że w jednej minucie dowiaduję się więcej, niż przez cały dzień.

Policja ostatecznie udowodniła, że Kasia nie mogła popełnić samobójstwa. Na jej ciele znaleźli obtarcia i zadrapania, a pod paznokciami czyjąś krew. Ktoś musiał podciąć jej żyły i czekać, aż Kasia się wykrwawi. Co więcej, nie odkryli żadnego motywu zbrodni. To nie był rabunek ani gwałt.

Wpis blogowy kończy się w takim miejscu, że mam ochotę złapać amatorskiego dziennikarza i krzyczeć „Co dalej!?”. Opadam na oparcie fotela. Jestem wstrząśnięty. Morderstwo. Ktoś zamordował Kasię. Kto? Kto mógłby to zro...

Grzechu.

No tak. To on. Jestem tego pewien!

Wstaję gwałtownie z krzesła i podchodzę do okna, przedstawiającego plac zasnutej ciemnością nocy. To Grzechu zabił. Tylko dlaczego? Po co by to robił i gdzie się teraz ukrywa?

Słyszę wołanie mamy z dołu.

–Feliks, pan Lisowski przyszedł!

–Kurde! Korki!– wołam do siebie i boleśnie wracam do rzeczywistości, gdzie widzę okropny bałagan w pokoju.

–Już! Chwileczkę!– krzyczę, chwytając brudne ubrania i komicznie wrzucając je do niedomykającej się szafy, z której z powrotem wypadają. Przytrzymuję drzwiczki krzesłem i biegnę otworzyć okno, by choć trochę wywietrzyć smród potu.

–Naprawdę!?– woła mama z niedowierzaniem, podczas gdy ja ścielę łóżko.– Pierwszy monolog?

–Oczywiście. Oto scenariusz.– odpowiada męski głos.– Przedstawienie odbędzie się w piątek 20 lutego o dwudziestej. Proszę koniecznie przyjść!

Zastanawiając się, o co chodzi, rzucam papucie do innego pokoju. Gdy już w miarę ogarnąłem ten bajzel, otwieram drzwi akurat w momencie, w którym pan Lisowski wchodzi na pierwsze piętro.

–Dzień dobry.– mówię z uśmiechem, lekko zdyszany.

–Witaj, Feliks.

Podajemy sobie ręce.

–No i jak, ćwiczyłeś?– zagaduje mnie profesor, wchodząc do środka i najwidoczniej udając, że nie dostrzega leżących na samym środku skarpetek.

–Eee... no... przez te ostatnie wydarzenia...– staram się głupio usprawiedliwić, odrzucając część garderoby nogą, prosto pod ścianę.

–Tak... tak, to zrozumiałe.– przyznaje nauczyciel posępnie.– Aczkolwiek nie zapominaj o czekającym was egzaminie próbnym. On może i nie jest zbyt istotny, jednakże dla mnie ma spore znaczenie.

Siadam przy biurku, kompletnie zapominając, że jedyne krzesło, na jakim ma zasiąść pan profesor, stanowi teraz swoistą podporę wypełnionej po brzegi szafy. Próbując udaremnić moim ubraniom atak na pana Lisowskiego, proponuję z nadzieją:

–To może ja panu podam.

–Spokojnie, poradzę sobie.– odpiera mężczyzna z uśmiechem, łapiąc krzesło i pociągając do siebie.

Zakrywam twarz w rękach ze wstydu, słysząc głuche tąpnięcie spadających ciuchów. Nie dochodzi do mnie jednak odgłos krytyki, czy niezręczna cisza. W pokoju rozlega się śmiech.

–Dokładnie tak samo robię u siebie.– chichocze, po czym dosiada się do mnie, wyjmując z teczki książki.

–Dziś popracujemy nad środkami stylistycznymi na podstawie mojego własnego utworu poetyckiego, dobrze?

–Jasne... eee... znaczy dobrze.– mówię, odgarniając grzywkę z czoła i chwytając długopis.

–Na początek zaczniemy od hiperboli. To inaczej wyolbrzymienie.

Pan Lisowski ma zdrowego bzika na punkcie poezji. Mój wychowawca napisał aż trzy tomiki. Niektóre utwory spodobały się nawet takiemu sceptykowi jak ja. Profesor uwielbiał pracować nad swoją twórczością na naszych lekcjach, co często sprawiało nam dużo zabawy. Ja tam nie znam się na wierszach i nie potrafię ich interpretować. Nawet nie wiem, co to ta cała hiperbola. Na szczęście pan Lisowski potrafił wytłumaczyć wszystko prosto, krok po kroku. To nauczyciel, z którym bez problemu zdałbym egzamin gimnazjalny na maksymalną ilość punktów w każdej z części składowych. Teraz zajmujemy się jego najnowszym utworem „Złoto i szkarłat”, a ja pozwalam sobie zapomnieć o Marczaku i jego tajemniczym zniknięciu.

  Zobacz rozdział I tutaj

Zobacz rozdział II tutaj
Zobacz rozdział III tutaj

Zdjęcia ze strony www.pexels.com.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Piszesz?
Malujesz?
Tworzysz?

Pochwal się swoim talentem na Marzydełku! Nie musisz się nigdzie rejestrować ani absolutnie za nic płacić. Misją Marzydełka jest pokazanie, że warto inwestować w Polskich twórców! Pochwal się swoim talentem TUTAJ i dołącz do grona Marzycieli!

Możesz też pomóc mi wydać książkę i sam na tym ZAROBIĆ! Wesprzyj mnie TUTAJ.

###########################################################################

Facebook

YouTube

Instagram

Patronite

Google +

###########################################################################

Marzydełko: wszelkie prawa zastrzeżone. Zabrania się kopiowania jakiejkolwiek treści, loga bądź nazwy. Zabrania się rozpowszechniania bez wiedzy administratora Marzydełka. Marzydełko (na wszystkich portalach społecznościowych) jest wyłączną własnością administratora.